Zaufaj

Nawracajcie się, wierzcie w Ewangelię – to wezwanie, które słyszymy w pierwszą niedzielę Wielkiego Postu roku B. W drugą pojawia się pewne uszczegółowienie: zaufajcie Bogu. To o tym zasadniczo są czytania II niedzieli...

• Pełny tekst czytań
• Komentarze biblijne do czytań

1. Kontekst pierwszego czytania Rdz 22,1-2.9-13.15-18

Może tym razem najpierw opowieść Księgi Rodzaju. Opowieść o zaufaniu... Fragmenty wybrane do czytania – pogrubioną czcionką.

A po tych wydarzeniach Bóg wystawił Abrahama na próbę. Rzekł do niego: «Abrahamie!» A gdy on odpowiedział: «Oto jestem» - powiedział: «Weź twego syna jedynego, którego miłujesz, Izaaka, idź do kraju Moria i tam złóż go w ofierze na jednym z pagórków, jakie ci wskażę».

Nazajutrz rano Abraham osiodłał swego osła, zabrał z sobą dwóch swych ludzi i syna Izaaka, narąbał drzewa do spalenia ofiary i ruszył w drogę do miejscowości, o której mu Bóg powiedział. Na trzeci dzień Abraham, spojrzawszy, dostrzegł z daleka ową miejscowość. I wtedy rzekł do swych sług: «Zostańcie tu z osłem, ja zaś i chłopiec pójdziemy tam, aby oddać pokłon Bogu, a potem wrócimy do was». Abraham, zabrawszy drwa do spalenia ofiary, włożył je na syna swego Izaaka, wziął do ręki ogień i nóż, po czym obaj się oddalili.

Izaak odezwał się do swego ojca Abrahama: «Ojcze mój!» A gdy ten rzekł: «Oto jestem, mój synu» - zapytał: «Oto ogień i drwa, a gdzież jest jagnię na całopalenie?» Abraham odpowiedział: «Bóg upatrzy sobie jagnię na całopalenie, synu mój». I szli obydwaj dalej. A gdy przyszli na to miejsce, które Bóg wskazał, Abraham zbudował tam ołtarz, ułożył na nim drwa i związawszy syna swego Izaaka położył go na tych drwach na ołtarzu. Potem Abraham sięgnął ręką po nóż, aby zabić swego syna.

Ale wtedy Anioł Pański zawołał na niego z nieba i rzekł: «Abrahamie, Abrahamie!» A on rzekł: «Oto jestem». [Anioł]powiedział mu: «Nie podnoś ręki na chłopca i nie czyń mu nic złego! Teraz poznałem, że boisz się Boga, bo nie odmówiłeś Mi nawet twego jedynego syna».

Abraham, obejrzawszy się poza siebie, spostrzegł barana uwikłanego rogami w zaroślach. Poszedł więc, wziął barana i złożył w ofierze całopalnej zamiast swego syna. I dał Abraham miejscu temu nazwę "Pan widzi". Stąd to mówi się dzisiaj: «Na wzgórzu Pan się ukazuje».
 

Po czym Anioł Pański przemówił głośno z nieba do Abrahama po raz drugi: «Przysięgam na siebie, wyrocznia Pana, że ponieważ uczyniłeś to, a nie oszczędziłeś syna twego jedynego, będę ci błogosławił i dam ci potomstwo tak liczne jak gwiazdy na niebie i jak ziarnka piasku na wybrzeżu morza; potomkowie twoi zdobędą warownie swych nieprzyjaciół. Wszystkie ludy ziemi będą sobie życzyć szczęścia [takiego, jakie jest udziałem] twego potomstwa, dlatego że usłuchałeś mego rozkazu».

Abraham wrócił do swych sług i wyruszywszy razem z nimi w drogę, poszedł do Beer-Szeby.  I mieszkał Abraham nadal w Beer-Szebie.

Opowieść jest jasna. Nie ma co specjalnie tu tłumaczyć. Bóg wystawia Abrahama na próbę, a ten, choć żądano od niego rzeczy niezwykle trudnej,  wychodzi z niej zwycięsko. Tyle że historia ta wyrwana z kontekstu jest trochę spłaszczona. Skłania do pytania głownie o postawę Boga. Tymczasem chodzi tu głównie o Abrahama. Niejeden pewnie się zastanawia, jak w ogóle mógł chcieć ofiarować Bogu swojego syna...

A  on... No cóż. Od lat uczył się już zaufania do Boga. I wcale nie wychodził na tym super dobrze. Długo musiał przecież czekać na spełnianie się Bożych obietnic. Nie zawsze też był pewien, czy dobrze Boga zrozumiał. Dlatego nieraz próbował robić po swojemu. Nie przeciwko Bogu, ale jakby próbując swoim sprytem i zaradnością Bogu pomóc dotrzymać słowa. Jak choćby wtedy, gdy wiedząc, że cały Kanaan ma kiedyś należeć do jego potomstwa, jakby chcąc przyspieszyć spełnianie się Bożych obietnic, decyduje się kawałek tej ziemi kupić. Scena z ofiarowaniem Izaaka jest momentem szczytowym tej jego drogi wiary, ale to nie był pierwszy z egzaminów, który przyszło mu zdawać. Od lat jego życie było jedną wielką próbą.