Bóg Ojcem Jezusa Chrystusa

Prolog Listu do Hebrajczyków podkreśla także wyższość Syna Bożego nad aniołami (Hbr 1,4). Wyższość Jezusa obejmuje zatem nie tylko materialny ale i duchowy świat. Tą wyższość Syna nad aniołami autor kreśli w dalszej części pisma. Przypomina, iż wyższość Syna nad aniołami polega nie tylko na tym, że otrzymał On imię wyższe od aniołów (Hbr 1,4), ale także na tym, że Bóg nigdy do żadnego z aniołów nie powiedział: „Ty jesteś moim Synem, ja ciebie dziś zrodziłem” (Hbr 1,5). Co więcej autor listu podkreśla, iż Jezus jest „Synem moim”, czyli Boga, który już wprost określony jest jako Ojciec: „Ja będę dla Niego Ojcem, a On będzie moim Synem” (Hbr 1,5). Jezus jest Synem Bożym w znaczeniu dosłownym. Stąd też wyraźne stwierdzenie: ,Ja Ciebie dziś zrodziłem” (Hbr 1,5). Jest On Synem Pierworodnym (Hbr 1,6). Stąd też polecenie: „Niech mu się kłaniają wszyscy aniołowie Boży” (Hbr 1,6). List do Hebrajczyków podkreśla także, iż Syn jest królem i Bogiem i dlatego aniołowie powinni być Jego sługami. Jezus jako Syn został ukoronowany czcią i chwałą za cierpienia, które doprowadziły Go do śmierci (Hbr 2,9). Będąc Synem żyje na wieki i dlatego może zbawiać tych, którzy zbliżą się do Boga za Jego pośrednictwem (Hbr 7,24-25). Syn Boży jest „doskonały na wieki” (Hbr 7,28). Jest On święty niewinny, nieskalany, wywyższony nad niebiosa (Hbr 7,26-27).

Autor Listu do Hebrajczyków kreśli także obraz Chrystusa który jest Synem Bożym. (Hbr 4,14; 6,6; 7,3; 10,29). Jezus, Syn Boży jest Arcykapłanem (Hbr 4,14). Jako Syn Boży i zarazem arcykapłan wielki pozostaje On w ścisłej relacji z Bogiem jako swoim Ojcem. Autor przesłania do chrześcijan pochodzących z Judaizmu ostrzega tych, którzy „raz zostali oświeceni, a nawet zakosztowali daru niebieskiego i stali się uczestnikami Ducha Świętego, zakosztowali również wspaniałości słowa Bożego i mocy przyszłego wieku” (Hbr 6,4-5). Takich ludzi niezwykle trudno czy wręcz niemożliwe będzie skłonić ku nawróceniu[15]. „Krzyżują bowiem w sobie Syna Bożego i wystawiają Go na pośmiewisko” (Hbr 6,6), poniżają Syna Bożego (Hbr 10,29). Ostrzegając grzeszników Autor Listu pisze: „Jeśli dobrowolnie grzeszymy po otrzymaniu pełnego poznania prawdy, to już nie ma dla nas ofiary przebłagalnej za grzechy, ale jedynie jakieś przerażające oczekiwanie sądu i żar ognia” (Hbr 10,26-27).

Dowodząc że Jezus jest prawdziwym kapłanem autor listu przywołuje postać Melchizedeka, który błogosławi Abrahama po jego zwycięstwie nad wrogami. W takim kontekście kreśli postać Syna Bożego, który „pozostaje kapłanem na zawsze” (Hbr 7,3). Jezus jako Syn Boży przewyższa wszelkie kapłaństwo ludzkie, bo Jego kapłaństwo jest wieczne. Syn Boży – najwyższy Kapłan, przez swoją krew przelaną na krzyżu także Jezus, zapewnił wejście do „Miejsca Świętego” (Hbr 10,19)[16].