- Nie rozumiem! - woła Piotr - to nie po ludzku. Ty - Mesjasz - chcesz mi usługiwać, jak niewolnik? Nie pozwolę, byś burzył porządek świata. Mojego świata, w którym są wyżsi i niżsi, przeznaczeni do posługi i do jej odbierania.

- Nie rozumiesz – słyszy w odpowiedzi – Ten porządek musi zostać zburzony. On nie jest mój. I dopiero gdy usiadł ponownie przy stole wytłumaczył. Od dziś nie ma wyższych i niższych, lepszych i gorszych, bardziej i mniej godnych. Co więcej: władza ma być służbą. Im większa, tym bardziej pokorną. Tak chcę, byście postępowali.

Nie do przyjęcia. Nie tylko wywraca porządek świata, ale też burzy wszelkie ludzkie nadzieje. Na awans. Na pozycję w świecie. Na stanowisko. Jeśli to wszystko ma być służbą, czy jest czego pragnąć?

Nie do przyjęcia także dla nas. W każdej chwili musimy się zmagać, by odwracać w nas samych ludzki porządek świata i zastępować go Bożym. W każdym spotkaniu z drugim człowiekiem. Codziennie próbuje w nas zwyciężyć podział na wyższych i niższych, lepszych i gorszych. I codziennie trzeba się uczyć tego jednego gestu: umycia nóg.

Drogowskazy Jana Pawła II

W pokornym znaku chleba i wina, przemienionych w Jego Ciało i Jego Krew, Chrystus wędruje razem z nami, jako nasza moc i nasz wiatyk, i czyni nas świadkami nadziei dla wszystkich. Jeżeli wobec tej tajemnicy rozum doświadcza własnych ograniczeń, to serce oświecone łaską Ducha Świętego dobrze wie, jaką przyjąć postawę, zatapiając się w adoracji i w miłości bez granic. Uczyńmy naszymi uczucia św. Tomasza z Akwinu: Dobry Pasterzu, prawdziwy Chlebie, Jezu, zmiłuj się nad nami: nakarm nas i strzeż, doprowadź nas do wiecznych dóbr w krainie żyjących. Ty, który wszystko wiesz i możesz, który nas karmisz na ziemi, wprowadź Twych braci na ucztę niebieską do radości Twoich świętych. [Ecclesia de Eucharistia, 62]