Refleksja na dziś

Wtorek 7 grudnia 2010

Czytania » Jesteśmy wartościowi

Jezus mówi dzisiaj o niewiarygodnej godności człowieka i o jego przeogromnej wartości dla Boga. My sami nie patrzymy tak na siebie Dostrzegamy raczej nasze upadki, nasze słabości i wady, naszą nicość, dlatego tak trudno nam uwierzyć, że jesteśmy wartościowi w oczach Boga.

Bo tylko dla tego, co jest dla mnie najbardziej wartościowe, zostawię wszystko, co posiadam, by to odszukać: tak jak pasterz, zostawiający dziewięćdziesiąt dziewięć owiec, by odnaleźć tę jedną, zabłąkaną. Gdyby mu na niej nie zależało, czy by jej szukał? Gdyby troszczył się tylko o swój stan posiadania, czyż nie byłoby bardziej istotne dla Niego skupienie się na tym, by nie zabłąkała się żadna z pozostałych dziewięćdziesięciu dziewięciu owiec?

Ale nie. Dla Boga każdy człowiek jest równie ważny, ale temu zabłąkanemu, pogubionemu poświęca o wiele więcej swej uwagi i troski gdyż wie, jak wielki jest ból i cierpienie w sercu tego, kto zgrzeszył. Taki człowiek już za życia jest martwy, a Bóg – miłośnik życia, nie może na to patrzeć.

Rodzi się jednak pokusa, by okazać zatroskanie o te dziewięćdziesiąt dziewięć owiec, które pasterz opuszcza dla jednej, zabłąkanej. To fałszywa troska i zupełny brak zrozumienia, że to ja sam zawsze jestem tą zabłąkaną owcą i nieustannie potrzebuję Jego pomocy i troskliwego spojrzenia. A jeśli nawet czasem zdarza się, że przy Nim jestem i trwam, to – jeśli prawdziwie przy Nim jestem – mnie również przepełnia troska o tych, co są daleko, zabłąkani, pogubieni. Wówczas sam proszę, by Pan ich szukał, by właśnie ku nim kierował swoją uwagę i zsyłał na nich swoje łaski. A wielkość mojej radości z ich powrotu jest miarą mojej miłości ku nim.


Pytania do rachunku sumienia:

Czy potrafię uwierzyć, że jestem kimś ważnym dla Boga?
Czy mam świadomość swojego zagubienia?
Czy potrafię zgodzić się na to, aby Bóg mnie na chwilę "opuścił", by szukać zagubionych?
Czy cieszę się z nawrócenia tych, którzy są w moich oczach grzesznikami?
 

Przeczytaj komentarze | 6 |  Wszystkie komentarze »


Ostatnie komentarze:

0 klara 08.12.2010 07:04

Nie zaprzeczam poczucia bycia opuszczonym przez Boga, Pan Bóg tego dopuszcza, co nie znaczy, że faktycznie opuszcza.
Bardziej w tym pytaniu nie rozumiem, że "opuszcza", by szukać zagubionych. To brzmi jak sugestia, choć napisana w cudzysłowiu, że staję się mniej ważnym dla Niego na jakś moment.
Mogę mniej doświadczać Boga, niż inni. I to może mieć różne przyczyny, zarówno we mnie, jak i w Bożym dopuście - i pewno nie poznam przyczyn tu na ziemi.
Nie sam fakt odczuwania opuszczenia zakwestionowałam, bo z tym nie dyskutuję, zgadzam się, że taki stan bywa dopuszczany przez Boga, ale to, że "opuszcza", by szukać zagubionych..

0 isabell13c 08.12.2010 01:39
Jak zwykle różne rzeczy działają na różnych ludzi, dla mnie akurat to pyt. w rachunku sumienia było bardzo dobre.

Bóg "opuszczał" pozornie różne osoby tzw. Noc duszy... św. Jan od Krzyża, św. Faustyna, bł. Matka Teresa no i wreszcie sam Jezus czuł się "opuszczony" przez Boga na krzyżu. To wszystko oczywiście "tylko" subiektywne odczucia - Bóg tak naprawdę nigdy nas nie opuszcza, a w cierpieniu jest nawet jeszcze bliższy... Ale Bóg dopuszcza takie noce duchowe, by wzmocnić czyjąś wiarę... często jest to również ofiara danego świętego ponoszona za nawrócenie grzeszników - taki święty przejmuje wtedy wszystkie lęki, niepokoje grzeszników. Bóg więc pozornie opuszcza nas na rzecz nawrócenia innych osób.
1 Janusz 07.12.2010 23:39
Cztery odpowiedzi do rachunku sumienia.

Czy ktoś jest w stanie określić, bez powoływania się na dostępne źródła pisane, że jest dla Boga najważniejszy?

Wydaje mi się, że to się czuje i warto przypomnieć sobie ile razy Bóg wybawiał nas od nieobliczalnych w skutkach opresji.

Są najprzeróżniejsze sposoby poszukiwania drogi po zbłądzeniu w nieznanym terenie.

Kiedy wszystkie drogi zawodzą, popadamy w rozpacz, a kiedy znajdzie się życzliwa Osoba, która wskaże tę właściwą , przepełnia nas radość rychłego osiągnięcia celu.

Skoro blisko jesteśmy upragnionego celu i mamy świadomość ,że nie wszyscy się odnaleźli, to warto poczekać w odosobnieniu na ostatniego zbłąkanego grzesznika, której życzliwa Osoba nie pozostawi na pastwę losu.

Bo kim my jesteśmy, jeżeli nie grzesznikami ?

Czy cieszymy się, że Bóg naszej grupie przysporzy kolejnego grzesznika?

Tak, cieszymy się, bo to jest np. nasz ojciec , mama, brat siostra, krewny życzliwy znajomy, a może jeszcze kto inny, kto być może nie dotrzymywał kroku podążającym za Jezusem. Wszak to umiłowane boże dziecko, a dla nas tak wartościowy i ukochany bliźni.

Boże, Ty nauczasz, Ty wymagasz, Ty przestrzegasz, bo nas kochasz. A w swym bezgranicznym miłosierdziu wybawiasz i tych, którzy niczego nie zrozumieli błądząc.

Naprawdę pragniemy być lepsi i dostrzegać zagubionych.









2 Estera 07.12.2010 18:42

"... jak wielki jest ból i cierpienie w sercu tego kto zgrzeszył. Taki człowiek już za życia jest martwy, a Bóg – miłośnik życia, nie może na to patrzeć "z komentarza do czytań.

Potrzebne jest wciąż nasze TAK, by odrzucić, względnie przyjąć Boga do swego życia.

Tak, Bóg przychodzi przez drugiego człowieka, przez niepokój w sercu, kiedy robimy źle, przez konsekwencje naszych złych postaw, które aż krzyczą, że pora się opamiętać.

Trzeba jednak pamiętać,że Pan przychodzi do skruszonego sercem. Wołającego o pomoc, a nie stawiającego warunki w swej pysze.


„Pocieszcie, pocieszcie mój lud!”
mówi wasz Bóg.
„Przemawiajcie do serca Jeruzalem
i wołajcie do niego,
że czas jego służby się skończył,.."
Iz 40,1-11

wszystkie komentarze >

Uwaga! Dyskusja została zamknięta.

Wiara_wesprzyj_750x300_2019.jpg