„Słyszymy bowiem, że niektórzy wśród was postępują wbrew porządkowi: wcale nie pracują, lecz zajmują się rzeczami niepotrzebnymi.” 2Tes 3,11

Moje życie zawiera się w konkretnym czasie. W czasie, w którym mam się nawracać, przemieniać, zbliżać ku Bogu, by na końcu zjednoczyć się z Nim. Czas liczy się tu i teraz, w konkretnej sytuacji życiowej, społecznej, bytowej. Pośród ludzi, których Bóg postawił na mojej drodze, z którymi dane mi jest współpracować, przyjaźnić się, pomagać, mieszkać, po prostu  być.

Gonimy czas, szukamy go, marnujemy, zaprzepaszczamy. Innym razem brakuje nam go, żałujemy go komuś, nie znajdujemy go, nie mamy czasu. A przecież funkcjonujemy w czasie. Wystarcza nam go, by zrobić zakupy, nie zawsze tylko te konieczne, zwłaszcza gdy ogłasza się wielką wyprzedaż, promocję. Mamy czas, by zabiegać o swój wygląd, zdrowie, sprawność fizyczną. Nie żałujemy go na zbędne, czasem szkodliwe rozmowy. Poświęcamy go na oglądanie wątpliwej jakości programów telewizyjnych, czy też przeglądanie nie zawsze wartościowych stron internetowych.

A czas mija i mamy go coraz mniej. Choć często żyjemy tak, jakbyśmy przed sobą mieli go jeszcze sporo. Przecież tyle prognoz nadejścia końca świata się nie spełniło, więc pewno nie nastąpi on tak szybko. Zapominamy jednak, że to śmierć zakończy nasze zmagania z czasem, a ona może przyjść w każdej chwili. Oby nie okazało się wówczas, że jest już za późno, by na wieczność zjednoczyć się z Bogiem.

„On będzie sądził świat sprawiedliwie i ludy według słuszności” Ps 98,9