Skąd się bierze ta krótka pamięć ludzka? Czytam przypisany na dziś fragment Księgi Sędziów. Charakterystykę Izraela. „Opuścili Boga swoich ojców, Pana, który ich wyprowadził z ziemi egipskiej, i poszli za cudzymi bogami (...) Oddawali im pokłon i drażnili Pana. Opuścili Pana i służyli Baalowi i Asztarcie”. Gdy Bóg zgodnie z warunkami, na jakich zawarł z nimi przymierze karał ich z niewierność, zaczynali jęczeć. Wtedy Bóg się nad nimi litował i zsyłał im sędziów. Ale gdy wszystko już było dobrze, znów zapominali, kto jest ich Obrońcą i zwracali się ku obcym bogom...

Skąd ja to znam? Jak trwoga do Boga. I pretensje, czemu zapomniał. Jak wszystko jest w porządku, to na pierwsze miejsce znów wchodzą różne bożki. Dobra zabawa, pieniądze, władza... Przecież mi się należy.

Jak nauczyć się stałości? Jak zachować wdzięczność wobec Boga także wtedy, gdy wszystko układa się w miarę dobrze?

Chyba nie wiem. Nie rozumiem własnego, więc tym bardziej nie wiem, jak nakłonić do wierności Bogu czyjeś serce. Ale chyba przeczuwam. Założyć na siebie stare spodnie, spraną koszulkę, na nogi sandały.... Słońce mi za mocno nagrzało głowę? Chciałem powiedzieć, że trzeba wybrać drogę pewnego ubóstwa, prostoty. Trzeba zgodzić się na to, że nie wszystko należy mi się jak psu zupa. Wtedy łatwiej pamiętać, co się ode mnie należy Bogu...

Modlitwa

Dobre mam życie, Panie. Ale zbyt często chyba zapominam, komu to zawdzięczam. Nie gniewaj się, że tak jest. Ja przecież wiem. Wiem, że za wszelkim pięknem mojego życia stoisz Ty....

Wobec świadomości tego, jak nieporadne są moje podziękowania potarzam słowa piosenki: Nie umiem dziękować Ci Panie, bo małe są moje słowa; zechciej przyjąć moje milczenie i naucz mnie życiem dziękować...