Wszystko więc, co byście chcieli, żeby wam ludzie czynili, i wy im czyńcie. Albowiem to jest istota Prawa i Proroków.

I to jest ta ciasna brama i wąska droga prowadząca do życia, życia wiecznego.

Trochę zaskakuje. Bo wydawać by się mogło, że droga do życia – jak w różnych baśniach – powinna być zagadką, spełnianiem różnych trudnych i niebezpiecznych zadań. A tu nic takiego: wystarczy czynić to, co chcielibyśmy, by inni nam czynili. Wszystko jasne, wszystko proste: wystarczy odrobina zastanowienia się i wczucia w sytuacje innych ludzi. Musi dziwić, gdy człowiek z tej drogi do największego skarbu rezygnuje. Gardzi życiem. A co najmniej je lekceważy. Smutne.

Ale możliwe. Możliwe nawet, że w swojej postawie wobec tego co święte ten czy ów godzien jest przyrównania do psa czy wieprza. Takim nie warto tych świętości nawet przedstawiać. Trzeba poczekać aż się obudzą. Aż obudzi się w nich pragnienie życia.

Z nauczania Jana Pawła II

Drodzy młodzi Przyjaciele! Odpowiedź, jaką Chrystus daje swemu rozmówcy w Ewangelii, jest skierowana do każdego z Was i do każdej. Chrystus pyta o stan Waszej świadomości moralnej. Pyta równocześnie o stan Waszych sumień. Jest to pytanie kluczowe dla człowieka. Kluczowe - dla Waszej młodości. Dla całego projektu życia, który właśnie w młodości ma się ukształtować. Wartość tego projektu jest najściślej związana ze stosunkiem każdego i każdej do dobra i zła moralnego. Wartość tego projektu zależy w sposób zasadniczy od prawdziwości i od prawości Waszego sumienia. Zależy też od jego wrażliwości. (Orędzie na I ŚDM, 6)