STRAŻ, STRAŻNIK

1. Wartownik stojący na murach (2 Sm 18,24; Pnp 5,7) lub w wieży strażniczej (2 Krn 20,24), którego zadaniem było ostrzeganie przed nadchodzącym niebezpieczeństwem (Ez 33,2-6; por. Ps 127,1). Strażnicy pilnowali również pól i winnic, szczególnie podczas zbiorów (Iz 5,2; por. Hi 27,18). Termin jest często stosowany w sensie przenośnym lub symbolicznym (Iz 62,6; Ez 3,17; 33,7-9; Mi 7,4).

2. Jednostka lub grupa mająca za zadanie ochronę ważnej osoby lub grupy osób. Zarówno w NT, jak i w ST mówi się o osobach wykonujących tę funkcję. W ST własną straż mieli królowie (Rdz 37,36; Dn 2,14; 2 Krl 25,8-21). Dawid miał elitarny oddział Keretytów i Peletytów, którzy stanowili jego straż przyboczną (2 Sm 8,18; 23,23). Jako „obcy przybysze”, niezaangażowani w wewnętrzne walki o władzę, byli całkowicie oddani swojemu pracodawcy. Straż chroniła również terenu świątyni w Jerozolimie (l Krl 14,27-28; 2 Krl 11,19). Za czasów rzymskiej okupacji Palestyny obszaru świątyni pilnowały przynajmniej dwie różne grupy straży. Jedną stanowili rzymscy żołnierze stacjonujący w twierdzy Antonia (por. Dz 21,20-24), drugą członkowie ochrony zatrudnieni przez kapłanów pełniących służbę w świątyni. Rzymskie straże pilnowały grobu Jezusa (Mt 27,65-28,4) [zdania biblistów co do tego są podzielone – przyp. red.] i przebywającego w areszcie domowym Pawła Apostoła (Dz 28,16).
(EB)