SALOMON

Syn i następca Dawida, zrodzony z małżeństwa Dawida z Betszebą, żoną Uriasza. Panował od 972 (971) r. do 931 (930) r. przed Chr. Na króla został namaszczony jeszcze za życia ojca przez kapłana Sadoka.

W walce o tron ze swym starszym bratem Adoniaszem posiadał poparcie swej wpływowej matki, proroka Natana i dowódcy wojsk Benajasza. Salomon uchodził za najwybitniejszego króla Izraela. Rozwinął kontakty handlowe z Egiptem, a przez małżeństwo z córką faraona uzyskał poszerzenie terytorialne państwa. Utrzymywał kontakty z Arabią. Jego zewnętrzna polityka była pokojowa. Wewnętrzna zaś polegała na wzmocnieniu gospodarczym kraju i zaprowadzeniu nowej administracji.

Przede wszystkim wsławił się budową wspaniałej świątyni jerozolimskiej. Uroczystość jej poświęcenia stała się najważniejszym wydarzeniem religijnym jego czasów. Tradycja biblijna opiewa mądrość i bogactwa Salomona i niesłusznie przypisuje mu autorstwo Księgi Przysłów i kilku utworów zaliczonych do apokryfów. U schyłku życia Salomon okazywał tolerancję dla kultu obcych bóstw. Nie udało mu się zapewnić jedności monarchii. Po jego śmierci nastąpił podział państwa na północne i południowe.
(za: Gość Niedzielny Nr 30/2002)