Zachariasz poddaje w wątpliwość słowa Anioła i w konsekwencji traci głos. Niby sprawa prosta i w miarę do przyjęcia dla człowieka wierzącego. Tyle, że pojawia się pewna wątpliwość – dlaczego nic podobnego nie spotkało Maryję? Przecież Ona też zadała pytanie Aniołowi: „Jakże się to stanie skoro nie znam męża?” Czyżby Pan Bóg był w tej kwestii niesprawiedliwy?

Popatrzmy na teksty Ewangelii. Maryja zadaje pytanie „JAK” się to stanie, nie kwestionując przesłania przekazanego Jej przez Anioła. Przyjmuje zatem fakt, iż będzie Matką Syna Bożego, pyta jedynie o to, w jaki sposób. Inaczej Zachariasz. On nie pyta jak się to stanie. Nie wierzy (czego dowiadujemy się ze słów Anioła - „bo nie uwierzyłeś moim słowom”) w to co usłyszał. Co więcej – domaga się znaku: „Po czym to poznam?”. Tak więc, mimo pozornego podobieństwa, pomiędzy postawami Zachariasza i Maryi istnieje diametralna różnica.

Mamy prawo, tak zwyczajnie i po ludzku, dziwić się, pytać, zastanawiać, nie rozumieć planów Bożych – jak Maryja. Problem zaczyna się wówczas, kiedy zaczynamy owe plany kwestionować, wątpić w możliwość ich zrealizowania, uznajemy je za niewykonalne – jak Zachariasz.

Pytania do rachunku sumienia:

1. Czy potrafię w każdej sytuacji zaufać Bogu?
2. Czy nie domagam się czasami znaków od Boga?
3. Czy wierzę, że Pan Bóg może wszystko?

Budzik adwentowy

Kontekst katastrofy edukacyjnej, w którym się znajdujemy, nadaje dodatkową moc słowom Papieża Pawła VI: «[…]A więc Kościół jak najbardziej może ewangelizować świat za pomocą swego postępowania i obyczaju, to jest przez świadectwo potwierdzone życiem; ono jasno uwidacznia jego wierność Panu Jezusowi, ubóstwo, wstrzemięźliwość, wolność od jakiejkolwiek ziemskiej władzy w świecie, a wreszcie świętość»[82]. Wszelki projekt «nowej ewangelizacji», wszelki projekt głoszenia i przekazywania wiary nie może abstrahować od tej potrzeby istnienia ludzi, którzy swym codziennym postępowaniem nadają moc ewangelizacji, której się oddają. To właśnie ich przykładność jest tą dodatkową wartością, która potwierdza prawdziwość ich poświęcenia, treści, które nauczają, oraz tego, do czego wzywają.
(Nowa ewangelizacja dla przekazu wiary chrześcijańskiej 22).