Sadzawka Betesda, Jezus i chorzy. Wśród nich ten, którego losem zainteresował się Jezus. Potem uzdrowienie i nakaz: weź swoje nosze i chodź. Reakcja świadków? Ewangelista wyjaśnił: „I dlatego Żydzi prześladowali Jezusa, że czynił takie rzeczy w szabat”.

Nawet trochę rozumiem. Przestrzeganie szabatu było swoistym papierkiem lakmusowym wiary w Boga. Tak okazywano Mu cześć. Trudno mi jednak zrozumieć dlaczego za niepotrzebną pracę uznali wypowiedzenie słów: „Wstań, weź swoje nosze i chodź!”. Trudno zrozumieć, dlaczego w tym, że uzdrowiony niósł swoje nosze widzieli tylko złamanie szabatu, a nie uwielbienie uzdrawiającego Boga. Można tak?

Ano można. Dziś też. Można sobie „zinterpretować”. Przedstawić  fakty w najmniej korzystny dla obwinionego sposób. Resztę przemilczając. Można. Robią tak ludzie o ciasnych horyzontach, rozgrywający sprawy dla swoich interesów. Ludzie nieprawi. Ja nie chcę stawać z nimi w jednym szeregu.

Z nauczania Benedykta XVI

Jeżeli jednak nie oświeca nas światło wielkiej nadziei, którego nie mogą zgasić czy to małe osobiste niepowodzenia, czy to klęski o znaczeniu historycznym, codzienny wysiłek, by dalej żyć i trud dla wspólnej przyszłości męczy nas albo zamienia się w fanatyzm. Jeśli nie możemy oczekiwać więcej niż to co jest osiągalne w danym przypadku i to, co władze polityczne i ekonomiczne mogą nam zaoferować, nasze życie szybko redukuje się i zostaje pozbawione nadziei. Ważne jest wiedzieć, że mogę zawsze żywić nadzieję, nawet jeżeli w moim życiu albo w danym historycznym momencie jest oczywiste, że nie mam czego się spodziewać. Tylko wielka nadzieja-pewność, że na przekór wszelkim niepowodzeniom moje życie osobiste oraz cała historia są pod opieką niezniszczalnej mocy Miłości, i dzięki niej i dla niej mają sens i wartość – tylko taka nadzieja może w tym przypadku dodać jeszcze odwagi, by działać i iść naprzód. Oczywiście nie możemy «zbudować» królestwa Bożego własnymi siłami – to, co budujemy pozostaje zawsze królestwem ludzkim, ze wszystkimi ograniczeniami właściwymi naturze ludzkiej. Królestwo Boże jest darem i właśnie dlatego jest wielkie i piękne, i stanowi odpowiedź na nadzieję. Nie możemy też – używając klasycznej terminologii – «zasłużyć» sobie na niebo przez nasze dzieła (Spe salvi 35)