Wiara setnika w pewien sposób polega na rezygnacji. Posłał po Jezusa, kiedy jego dom spotkało nieszczęście. Ale odmówił, by Ten przyszedł – „Panie, nie jestem godzien” – wierząc jednocześnie, że może uzdrowić, jeśli zechce. Wiara setnika polega w pewien sposób na rezygnacji – z widocznego znaku, ze specjalnego traktowania.

Umilknę, bo i mój Bóg milczy. Nie wyjaśnia cierpienia, nie prostuje mylnych sądów o Sobie, nie uderza gromem. Nie będę się dopominała o znak i o Jego uwagę. Wystarczy mi to, co posiadam, miejsce, gdzie jestem, to, co dał. Jest Bogiem i wiem, że może uczynić, co zechce. Na Wschodzie i na Zachodzie, wszędzie – tak jak uczynił z Abrahamem, Izaakiem i Jakubem.

Abba Ammon: „Spójrzcie umiłowani moi (...) jak potężne jest milczenie, jak całkowicie uzdrawia i jak w pełni jest miłe Bogu. Dlatego też napisałem do was, byście okazali się mocni w pracy, którą podjęliście, a przez to byście mogli poznać, iż właśnie dzięki milczeniu uświęcali się święci, właśnie z powodu milczenia moc Boża w nich zamieszkała i z powodu milczenia objawione im zostały tajemnice Boże (Modlitwa kontemplacyjna, tłum. M. Dybowski OP, Poznań 1988, s. 37).

Rachunek sumienia: Jak daleko sięga moje zaufanie? Na jak długo starcza mi sił – gdy proszę o Jego łaskę, przychylność, opiekę? Czy jest we mnie zgoda sposób Jego działania, na Jego milczenie?

Czytania mszalne rozważa Katarzyna Solecka