Każdej akcji odpowiada reakcja – jesteśmy do tego przyzwyczajeni. I zwykle też tego właśnie pragniemy: szybkiej reakcji, działania, zyskania odpowiedzi. Uczniowie Jezusa, poruszeni tym, że odmówiono im gościny, także chcieli zareagować mocno i szybko. Zniszczyć przeciwnika, mówiąc wprost. Jednak wpierw, zanim to zrobili, zwrócili się do Jezusa – „czy chcesz?”.

Reakcją Hioba na nieszczęście, które go spotkało, jest skarga. Przejmujące są te słowa, powtarzane od wieków w różnych wariantach: „Po co się daje życie strapionym, istnienie złamanym na duchu, co śmierci czekają na próżno, szukają jej usilniej niż skarbu…”. Jednak podobnie jak zwierzenia psalmisty – „moja dusza nieszczęściem jest przepełniona” – te słowa mają jednego adresata: Boga.

Uczniowie Jezusa, którzy osąd zostawiają Bogu, Hiob, który czeka na odpowiedź, psalmista i tylu innych – wszyscy oni są świadkami tej samej prawdy: o Stwórcy i stworzeniu, o Panie i sługach, o Tym, który nadaje sens, i tych, którzy go oczekują. O Nim i o nas.

Czytania mszalne rozważa Katarzyna Solecka