Jak wiele mogliby osiągnąć! Po ludzku, dla siebie, ale i dla głoszonej idei. Czyż nie łatwiej by im było poddać się oczekiwaniom tłumu, tak głodnego Boga, że aż ich bogami chcieli ogłosić?

To wielka pokusa. Postawić na skuteczność. Na sukces. Przecież po to Bóg nas posłał, dzisiaj tak trzeba, nie możemy stracić tych ludzi mówiąc im... (!) Przecież to wszystko dla Niego! A jednak Paweł i Barnaba rozdarli szaty i rzucili się w tłum, krzycząc: «Ludzie, co wy robicie!» I ledwie powstrzymali tłumy od złożenia im ofiary.

Głupota? Po ludzku, być może, tak. Ale oni wiedzieli, kto jest Bogiem i Boga miłowali ponad wszystko. Ponad swój sukces. Ponad swoje zadanie. Wiedzieli, że najpierw jest On, potem wszystko inne. Wiedzieli, że bez Niego nic nie możemy uczynić, bo w Nim żyjemy, poruszamy się i jesteśmy.

«Jeśli Mnie kto miłuje, będzie zachowywał moją naukę, a Ojciec mój umiłuje go i przyjdziemy do niego, i mieszkanie u niego uczynimy.» - mówił Jezus - «Kto nie miłuje Mnie, ten nie zachowuje słów moich.»

Kogo lub co miłuję? Kogo lub co wybieram?