Miał prawo odwoływać się dla swej niewinności. Przecież to on odmówił spożywania pochodzących z królewskiego stołu potraw i wina, modlił się gorliwie błogosławiąc imię Boga i głosił Jego potęgę, wyjaśniając tajemnice snów Nabuchodonozora. Mimo to nie odcina się od swych współbraci, staje z nimi w jednym szeregu, bije się we własne piersi, przyzywając miłosierdzie i łaskawość dla wszystkich zbuntowanych przeciw Niemu. Jakby widział Mesjasza, zmierzającego pośród celników i grzeszników nad brzeg Jordanu. Jakby słyszał Pawła, ogłaszającego zbawienie grzeszników, spośród których on jest pierwszy.

Zgrzeszyliśmy, zbłądziliśmy, popełniliśmy nieprawość i zbuntowaliśmy się. Choć łatwiej powiedzieć oni zgrzeszyli, oni popełnili nieprawość, oni się zbuntowali. Łatwiej wykazać własną niewinność, wskazując winę innych. Łatwiej, tylko co potem?

Nie sądźcie, nie potępiajcie, odpuszczajcie, dawajcie… To nie musi oznaczać zamazywania grzechu, niedostrzegania zła. To jest wołanie o odmierzenie miarą miłosierdzia. Wołanie bijącego się we własne piersi Daniela.

Odpowiadam na Słowo:

Za każdym razem, gdy stanę dziś przed pokusą sądzenia bliźniego, powtórzę za Bartymeuszem: „Panie Jezu, Synu Dawida, ulituj się nade mną, grzesznikiem”.

Co mówi Duch…

"Chrystus, wielki Prorok, który zarówno świadectwem życia jak i mocą słowa ogłosił królestwo Ojca, pełni swoją misję prorocką, posługę nauczania aż do pełnego objawienia się chwały – nie tylko przez hierarchię, która naucza w Jego imieniu i Jego władzą, ale także przez świeckich, których po to ustanowił też świadkami oraz wyposażył w zmysł wiary i łaskę słowa, aby moc Ewangelii jaśniała w życiu codziennym, rodzinnym i społecznym." (Konstytucja Dogmatyczna o Kościele Lumen Gentium, 35).

Czytania mszalne rozważa ks. Włodzimierz Lewandowski