„Nasza bowiem ojczyzna jest w niebie” – pisze dziś święty Paweł. Tak, nasza ojczyzna jest w niebie. Wiem o tym. I wspominam dni, gdy wespół z przyjaciółmi tę prawdę odkrywałem. Jakże inaczej pozwalała nam spojrzeć na to, co nas otaczało.

„Nasza ojczyzna jest w niebie” – brzmi mi w uszach, gdy przechodzę koło ich grobów  „Stamtąd też jako Zbawcy wyczekujemy Pana naszego Jezusa Chrystusa, który przekształci nasze ciało poniżone na podobne do swego chwalebnego ciała”. Tak, cały czas czekam. Oni już mają za sobą pierwszy krok. Ja pewnie niebawem pójdę ich drogą. Ale przecież wierzę, że nasza nadzieja kiedyś się spełni. Bóg nasze dusze na powrót przyoblecze w ciała. Znów uściśniemy swoje prawice...

Modlitwa

„Wieczny odpoczynek racz wszystkim mi bliskim dać Panie”. Czuję się nieswojo przy tej prośbie. Tylko tyle? Odpoczynek? Bez powrotu do energicznej, pełnej pomysłów radości? Więc proszę o więcej. O powrót do pełni życia na miarę życia człowieka. O zmartwychwstanie. Przecież niebo musi być znacznie piękniejsze niż najpiękniejsze chwile spędzone na ziemi, nieprawdaż?