Człowiek intuicyjnie wie w swoim sercu, kiedy Bóg go oskarża i pokazuje mu jego niewłaściwe, złe postępowanie. Zamiast jednak zmieniać swoje postępowanie, stara się „zabić” Boga, zagłuszyć w sobie Jego głos. Rolnicy z przypowieści stali się mordercami, bo zaczęli uzurpować sobie prawo do tego wszystkiego, co otrzymali w dzierżawę, co nigdy nie było ich własnością.

Jest w nas to pragnienie bycia niezależnym od Boga. Pragnienie, by przeżywać swoje życie, powołanie nie jako dar, zadanie, obowiązek, a jako coś, z czym możemy postępować samowolnie, nie licząc się z Bożymi przykazaniami.

Dlatego staramy się zanegować otaczającą nas rzeczywistość. Nie wypełniamy Bożych przykazań, gdyż często wiąże się to z trudem, z wystawieniem na śmieszność, na kpiny znajomych, na ryzyko odrzucenia bądź utraty pracy lub nawet życia. Dobrze, jeśli chociaż potrafimy uszanować tych, których Bóg do nas posyła, żeby pokazywali nam, w czym błądzimy.

Ale słowa Jezusa opisują smutną rzeczywistość: odrzucenie Bożych praw zawsze prowadzi do zabójstwa: własnej duszy lub drugiego człowieka.