To nie jest tak, że ucznia Jezusa nie spotka nic złego. Że ominie go krzyż i cierpienie.

Uczniem Jezusa zostaje się nie dlatego, by człowiekowi było w życiu łatwiej i spokojniej, ale po to, by drogą pełną trudu, wyrzeczenia, czasem bólu i cierpienia przybliżać ludziom królestwo Boże.

Dokonuje się to naprawdę najprostszymi sposobami: traktując innych z zaufaniem, obdarzając ich pokojem serca, który winien gościć u każdego ucznia. Bo przecież, skoro Jezus mnie wybrał, skoro On mnie pierwszy ukochał miłością niewyobrażalną, skoro jestem całkowicie w Jego ręku, to czym mam się martwić? Czegóż miałabym się lękać?

Przeżywając w taki sposób swoje życie, niewolne od chwil bolesnych i czasem prawdziwie „uśmiercających” każde drgnienie radości i szczęścia, staję się wobec innych ludzi kimś, kto poprzedza Mistrza.

Ponieważ dać można jedynie to, co się samemu posiada, co do człowieka naprawdę należy.

Dlatego w chwilach, które niszczą pokój we mnie, uciekam się do Jezusa wołając: „Oto ja, poślij mnie! Ale przedtem napełnij mnie swoim pokojem! Daj mi swego Ducha, aby mnie pocieszył, umocnił, napełnił mądrością. A przede wszystkim wlej w moje serce swoją Miłość!”

Wtedy zaczynają dziać się cuda.

Czytania mszalne rozważa Elżbieta Krzewińska