Chodzenie Bożymi ścieżkami nas wykańcza – czy czasem nie czujemy się właśnie tak? Wszyscy balują wokół, pomyślność sama pcha się im w ręce, a my tu w swoim grajdołku urobieni po łokcie, zmagający się z własną słabością, próbujemy ustać prosto wobec milczenia nieba. Do tego ci, na których radzi byśmy się wesprzeć, nie dotykają nawet palcem tych ciężarów, które przytłaczają nas tak mocno…

Chodzenie Bożymi ścieżkami nas wykańcza – czy czasem nie czujemy się właśnie tak? Jakby ktoś obok punkt po punkcie nas szlifował, wygładzał ostre kanty, wyrównywał powierzchnię. Nadawał fakturę naszym dobrym intencjom, naszym myślom przywracał blask, nasze marzenia obracał w konkretny kształt. Do tego niepostrzeżenie zaczynamy nieść te ciężary, które przytłaczają innych tak mocno…