Po tym poznaliśmy miłość, że Chrystus oddał za nas życie swoje. My także winniśmy oddać życie za braci.

Oddać życie za braci... Męczeństwo? Czasy takie, że nikt na taką próbę naszej miłości nie wystawia. Ale oddawać życie powolutku, kropla po kropli, to ciągle aktualne. Oddawać przez pokorną służbę. Dla rodziny, dla przyjaciół, dla społeczeństwa. Posiąść siebie w dawaniu siebie...

Dziś modny jest egoizm. Mówienie o samorealizacji, o prawach – także do miłości – o własnych potrzebach. Jasne, to wszystko w pewnej mierze też jest ważne. Ale tylko w właśnie pewnej mierze. Nie można koncentrować się na samym sobie tak bardzo, że dobro bliźnich, także najbliższych,  schodzi na dalszy plan.

No bo... Mam prawo do miłości? Dobrze, ale moje dzieci do bycia z ojcem i matką też.

Z nauczania Jana Pawła II

W Jezusie, „Słowie życia”, zostaje nam tedy zapowiedziane i udzielone życie Boże i wieczne. Dzięki temu objawieniu i temu obdarowaniu fizyczne i duchowe życie człowieka, także w swoim stadium ziemskim, zyskuje pełną wartość i znaczenie: życie Boże i wieczne jest bowiem celem, do którego zmierza i jest powołany człowiek żyjący w tym świecie. Tak więc Ewangelia życia zawiera w sobie to wszystko, co ludzkie doświadczenie i rozum mówią o wartości życia człowieka, przejmuje to, wywyższa i dopełnia. (Evangelium vitae 30)