W każdym z nas jest taka tęsknota, by móc decydować o tym, co jest dobre, a co jest złe. Być jak Bóg. Dotyczy to także wprowadzanie w życie Bożych przykazań.

Człowiek chciałby decydować o tym, jak powinno się świętować, dlatego Żydzi wymyślili mnóstwo ograniczeń, których spełnianie – ich zdaniem – świadczyło o realizacji Bożego zamysłu odnośnie świętowania.

 

A tymczasem świętowanie to radowanie się z obecności Pana. Dla uczniów każdy dzień z Jezusem był dniem świętym, dniem szabatowym.

Nie można świętowania sprowadzić jedynie do bezczynności, nicnierobienia.

Czasem trzeba robić, i to dużo, by kogoś ugościć, nakarmić, uleczyć.

Ale zawsze musi wiązać się to ze szczególną obecnością Pana w tym dniu.

 

Dlatego robienie zakupów w niedzielę sprzeciwia się świętowaniu.

Jak mogę mówić, że Jezus jest przy mnie szczególnie obecny, skoro swoim zachowaniem konsumpcyjnym zmuszam innych do pracy w tym dniu?

Jezus jest wtedy nie ze mną, ale z nimi.

 

 

Czytania mszalne rozważa Elżbieta Krzewińska